Οι πόλεις είναι μάγισσες. Έχουν τον τρόπο τους. Σε κάνουν να τις αγαπάς ή να μη θέλεις να τις ξαναδείς στα μάτια σου. Σε καλωσορίζουν και, αν είσαι τυχερός, σε αφήνουν να μπεις βαθιά μέσα τους. Σαν μια γυναίκα που σου δίνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Έτσι απλά. Γιατί της άρεσαν τα μάτια σου. Σε αφήνουν να τις αγγίξεις, να τις περπατήσεις και όσο πιο βαθιά μπαίνεις μέσα τους τόσο λιγώνονται και ανοίγονται περισσότερο.
Για να σου δείξει όμως μια πόλη τα πιο απόκρυφα μυστικά της θα πρέπει να την κερδίσεις πρώτα. Θα πρέπει να τη χαϊδέψεις. Να της πεις γλυκόλογα. Να την κάνεις να αισθανθεί μοναδική και να την πείσεις πως δεν θα την προδώσεις ποτέ. Να της αποδείξεις πως πάντα θα είναι η ερωμένη σου. Ακόμη κι αν θα έρθουν κι άλλες αυτή θα είναι η μια και μοναδική αγαπημένη. Θα πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της. Να νιώσει πως είσαι ο μεγάλος εραστής της.
Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια πόλη. Είναι δύσκολο γιατί ενώ μπορείς να τα κάνεις όλα είσαι άνθρωπος και θα ξεχάσεις να κάνεις το βασικό. Θα ξεχάσεις να τη σεβαστής. Κάποια στιγμή, πάνω στη δικιά σου ζάλη του μυαλού, θα την βρίσεις. Θα την καταραστείς. Θα την πληγώσεις. Θα την θεωρήσεις αιτία για τον ξεπεσμό σου. Θα τις ρίξεις ευθύνες και αναθέματα που δεν της πρέπουν. Θα την αρνηθείς τρεις φορές μέχρι να την προδώσεις μία όπως ο Ιούδας. Μόνο που εσύ δε θα έχεις το θάρρος να κρεμαστείς την επόμενη μέρα.
Η πληγωμένη πόλη ξέρει να συγχωρεί. Μία φορά. Δεν υπάρχει δεύτερη. Τη δεύτερη γίνεται θηρίο ανήμερο. Δε σε δέχεται μέσα της πια. Κι αν, παρόλες τις ατιμίες σου, αντί να σκύψεις το κεφάλι και να φύγεις που έγινες δυο φορές Ιούδας, εσύ προσπαθήσεις να τη βιάσεις τότε θα σου δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Θα σου κάνει τη ύπαρξη δύσκολη. Θα σε ρουφάει κάθε μέρα και πιο πολύ στους βρώμικους υπονόμους της. Μέχρι να γίνεις ένα μαύρο σεντόνι στη νύχτα της.
Οι πόλεις είναι σαν τους ανθρώπους. Μικρές συνοικίες, μικρές ιδέες που φτιάχνουν ένα σύνολο κι έναν άνθρωπο. Για να κερδίσεις, και τις πόλεις και τους ανθρώπους, θα πρέπει να αγαπήσεις το σύνολο και όχι απλά επιλεγμένα κομμάτια. Θα πρέπει να σκύψεις και να αφουγκραστείς τους ήχους της ψυχής. Θα πρέπει να διαβάσεις τις νότες στη σκισμένη παρτιτούρα. Για να σε αγαπήσουν, και οι πόλεις και οι άνθρωποι, θα πρέπει να ανοίξεις το μυαλό, την καρδιά και τα χέρια σου. Να αγκαλιάσεις ότι πιο πολύ μισείς και να τραγουδήσεις ότι δεν θέλεις να ακούσεις.
Μπορείς;
Ξεκίνα από τις πόλεις...είναι πιο εύκολο...
Για να σου δείξει όμως μια πόλη τα πιο απόκρυφα μυστικά της θα πρέπει να την κερδίσεις πρώτα. Θα πρέπει να τη χαϊδέψεις. Να της πεις γλυκόλογα. Να την κάνεις να αισθανθεί μοναδική και να την πείσεις πως δεν θα την προδώσεις ποτέ. Να της αποδείξεις πως πάντα θα είναι η ερωμένη σου. Ακόμη κι αν θα έρθουν κι άλλες αυτή θα είναι η μια και μοναδική αγαπημένη. Θα πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της. Να νιώσει πως είσαι ο μεγάλος εραστής της.
Είναι δύσκολο να κερδίσεις μια πόλη. Είναι δύσκολο γιατί ενώ μπορείς να τα κάνεις όλα είσαι άνθρωπος και θα ξεχάσεις να κάνεις το βασικό. Θα ξεχάσεις να τη σεβαστής. Κάποια στιγμή, πάνω στη δικιά σου ζάλη του μυαλού, θα την βρίσεις. Θα την καταραστείς. Θα την πληγώσεις. Θα την θεωρήσεις αιτία για τον ξεπεσμό σου. Θα τις ρίξεις ευθύνες και αναθέματα που δεν της πρέπουν. Θα την αρνηθείς τρεις φορές μέχρι να την προδώσεις μία όπως ο Ιούδας. Μόνο που εσύ δε θα έχεις το θάρρος να κρεμαστείς την επόμενη μέρα.
Η πληγωμένη πόλη ξέρει να συγχωρεί. Μία φορά. Δεν υπάρχει δεύτερη. Τη δεύτερη γίνεται θηρίο ανήμερο. Δε σε δέχεται μέσα της πια. Κι αν, παρόλες τις ατιμίες σου, αντί να σκύψεις το κεφάλι και να φύγεις που έγινες δυο φορές Ιούδας, εσύ προσπαθήσεις να τη βιάσεις τότε θα σου δείξει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Θα σου κάνει τη ύπαρξη δύσκολη. Θα σε ρουφάει κάθε μέρα και πιο πολύ στους βρώμικους υπονόμους της. Μέχρι να γίνεις ένα μαύρο σεντόνι στη νύχτα της.
Οι πόλεις είναι σαν τους ανθρώπους. Μικρές συνοικίες, μικρές ιδέες που φτιάχνουν ένα σύνολο κι έναν άνθρωπο. Για να κερδίσεις, και τις πόλεις και τους ανθρώπους, θα πρέπει να αγαπήσεις το σύνολο και όχι απλά επιλεγμένα κομμάτια. Θα πρέπει να σκύψεις και να αφουγκραστείς τους ήχους της ψυχής. Θα πρέπει να διαβάσεις τις νότες στη σκισμένη παρτιτούρα. Για να σε αγαπήσουν, και οι πόλεις και οι άνθρωποι, θα πρέπει να ανοίξεις το μυαλό, την καρδιά και τα χέρια σου. Να αγκαλιάσεις ότι πιο πολύ μισείς και να τραγουδήσεις ότι δεν θέλεις να ακούσεις.
Μπορείς;
Ξεκίνα από τις πόλεις...είναι πιο εύκολο...
Η πόλη που ονειρεύτηκα
Ερμηνεία: Ελένη Βιτάλη
Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
0 αερόστατα:
Δημοσίευση σχολίου