Στέκεσαι μπροστά στο παράθυρο. Το λιμάνι έχει από ώρα ξεμακρύνει. Οι σταγόνες από τη θάλασσα μοιάζουν με δάκρυα. Τα δάκρυα που εγκλωβίστηκαν στα μάτια σου και δε βρήκαν το δρόμο τους. Αισθάνεσαι το σώμα σου να σε εγκαταλείπει. Παναγιά μου, έτσι είναι το τέλος; Συνέρχεσαι. Το τέλος ήρθε δυο μέρες πριν. Δεν υπάρχουν δύο. Άρα δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Χαμογελάς και αναστενάζεις. Το χνώτο σου φτιάχνει ένα πέπλο πάνω στο βρώμικο τζάμι. Σηκώνεις το χέρι και με το δάχτυλο χαράζεις ένα Μ. Το κοιτάς για ένα δευτερόλεπτο και το σβήνεις με την παλάμη. Δεν υπάρχει πια Μ. Ποτέ δεν υπήρξε Μ.
Ξημερώματα. Με το ένα χέρι κρατάς γερά την κουπαστή. Με το άλλο χέρι κρατάς ένα μαύρο μπόγο. Ο αέρας μεσοπέλαγα στο αιγαίο σου μαστιγώνει το πρόσωπο. Δεν υπάρχει κάτι για να το προστατεύσεις. Από πάνω σου μαύρος ουρανός και κάτω σου μαύρη θάλασσα. Και στη μέση εσύ με λευκό φόρεμα και μαύρες κορδέλες στα χέρια. Αφήνεις το χέρι από την κουπαστή και τον περνάς ανάμεσα στα μαλλιά. Στα μαλλιά που δεν βρίσκονται πια στο κεφάλι αλλά στα χέρια σου. Τα χαϊδεύεις για τελευταία φορά. Αφού δεν είναι εδώ αυτός να τα χαϊδεύει δεν τα χρειάζεσαι πια. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά και αφήνεις τις μαύρες κορδέλες σου να περάσουν στη θάλασσα και τον ουρανό. Δεν έχεις λόγο να είσαι περήφανη για τίποτα πια.
Τριάντα χρόνια ένα όνειρο ήταν η ζωή σου. Άλλοτε καλό, άλλοτε κακό μα πάντα όνειρο...
Ξημερώματα. Με το ένα χέρι κρατάς γερά την κουπαστή. Με το άλλο χέρι κρατάς ένα μαύρο μπόγο. Ο αέρας μεσοπέλαγα στο αιγαίο σου μαστιγώνει το πρόσωπο. Δεν υπάρχει κάτι για να το προστατεύσεις. Από πάνω σου μαύρος ουρανός και κάτω σου μαύρη θάλασσα. Και στη μέση εσύ με λευκό φόρεμα και μαύρες κορδέλες στα χέρια. Αφήνεις το χέρι από την κουπαστή και τον περνάς ανάμεσα στα μαλλιά. Στα μαλλιά που δεν βρίσκονται πια στο κεφάλι αλλά στα χέρια σου. Τα χαϊδεύεις για τελευταία φορά. Αφού δεν είναι εδώ αυτός να τα χαϊδεύει δεν τα χρειάζεσαι πια. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά και αφήνεις τις μαύρες κορδέλες σου να περάσουν στη θάλασσα και τον ουρανό. Δεν έχεις λόγο να είσαι περήφανη για τίποτα πια.
Τριάντα χρόνια ένα όνειρο ήταν η ζωή σου. Άλλοτε καλό, άλλοτε κακό μα πάντα όνειρο...
Όνειρο που φεύγει είν' η ζωή
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Γιώργος Σταυριανός
Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
